Hoe lang we weg nog blijven

maandag 4 juli 2011

Een we hadden bijna dag

In de eerste plaats had Nigel dit stuk willen schrijven. Misschien lukt het nog, maar op moment van typen had hij zich nog niet aan de laptop gemeld.

Vandaag is het the 4th of July. Nu kan ik mij dat nog wel herinneren van uit de film Born on the 4th of July. Hierin zat Tom Cruise als Nahm veteran vanuit een rolstoel te schreeuwen dat hij het niet zo eens was met de regering. Verder zou het een echte Amerikaanse feestdag moeten zijn.
Voor ons is het hier elke dag feest en neem ik gelijk de vrijheid al onze volgers en lezers uit te nodigen voor een echte Amerikaanse fuif en Pool party voor komende zaterdag. Dat gaat wat worden.
Vandaag het lekker rustig aan gedaan. In de ochtend heeft Daan zijn jetlag finaal weg geslapen en net niet het klokje rond. Hij kan de hele vakantie niet meer moe worden.

Verder is er nog even aan gedacht om te gaan aquajoggen. Een aantal van de groep hebben dit ongeveer een minuut volgehouden.

In de middag zijn we naar Kelly Park gereden. Dit is een waterpark op natuurlijke wijze onstaan uit een natuurlijke bron. Het betreft dan ook een park waar je nog wel eens wat langs je been voelt zwemmen als je op een band door het water dobbert. Voor sommige een hele uitdaging. Deze onderneming kostte ons een uur om daar te komen, maar met de climate control in de auto was het goed te doen. Bij het park aangekomen zouden we autobinnenbanden huren om lekker door het water te zweven. Bij de eerste beste bandenpost bleek dat het park tot 16.00 uur overvol zat. Tevens bleek er een cafe bij aan wezig was. Daarbinnen was het een soort van creepy en had het een set van een Alfred HitchCock kunnen zijn. Nu ik zijn naam zo opschrijf heb ik daar ook weer een gedachte bij. Daarbinnen was het in ieder geval heel donker. Er werd gerookt en bijna alles aan de bar zat was net of het uit het bejaardentehuis kwam. Of dit nu zo was of dat deze lui vampieren waren laat ik even in het midden. Gelukkig waren ze onder de indruk van mijn postuur en konden we rustig naar buiten lopen. Vervolgens toch maar even bij het Kelly Park wezen kijken. Ook daar was duidelijk dat we er niet in kwamen. Ons lot was twee uur wachten. Dan maar even verderop ons brood opeten en de auto's aan de kant gezet. Hi Fooks. How are you. Sorry that I interrupted you. Do you know that is not allowed to park here. Daar kwam de vrouw van Yogibear aanrijden in een Golf karretje. Ze vond het kennelijk niet goed dat we ons brood aan het opeten waren. Mogelijk had ze zelf honger, maar dat is haar verder niet gevraagd. Haar verzoek was om daar weg te gaan, maar ze wees ons direct op een ander meer waar we eventueel ons vermaak konden zoeken. Canoeen kon daar ook en om 16.00 uur waren we van harte welkom in het park. Dat was nog eens aardig. Dat meer moest je per kano zien te bereiken. Dan moesten we natuurlijk wel even een zeven kano's huren. Enfin. Nu we bijna in het park waren gekomen en bijna in een kano hadden gezeten, dachten we aan ons zwembad dat we vanmorgen in de steek hadden gelaten. Wij weer terug.
Via de gekomen route en over de tolweg deze terug genomen. Op de tolweg werden we drie maal tot het betalen van tol gedwongen. Het ging goed tot het laatste tolhuisje. Daar ging het bijna niet goed. Aanrijdende tot het tolhuisje deed ik het raam open. Ik richtte mij tot Ine die natuurlijk de financien op orde houdt. Van mijn zakgeld had ze de 1,25 gepakt en aan mij gegeven om dat aan de olijke afro-amerikaanse dame te geven. Met een hoop kabaal kwam ik bijna door de autoruit naar buiten. De klap was behoorlijk. Ik had wel een raam open gedaan, maar dan van de achterportier. Gelukkig dat het raam mijn enorme krachten hield. Waar zou zo`n ruit van gemaakt zijn. De glassplinters hadden dan mogelijk achter in haar keel gezeten. Volgens mij ligt ze nog in een deuk van deze silly Dutchman. Wij snel naar het huisje want Ine en Nigel hielden het niet meer op en de rest moest geinformeerd worden.

De rest van de middag nog even in het zwembad gehangen totdat we zouden gaan eten. We zouden eerst naar het Italiaanse restaurant Olive Garden gaan. Op internet gezocht en bleek dit ook in Leiden te zitten. Ik had er nog nooit van gehoord. Ter plaatse bleek men buiten te moeten wachten omdat het helemaal vol was. We gingen toch maar naar de buren, Bahama Breeze.
Het was een heel nieuw restaurant dat 6 weken geleden geopend was. Vreselijk lekker gegeten en bijna ook mijn bord leeg. Ik kreeg het niet op, maar wie wel. Onze ober Michael zorgde wel heel goed voor ons. Het enige wat die niet begreep was het verschil tussen Cola en Dr Pepper, hetgeen niet zo gewaardeerd werd door Nienke, die steeds een slok nam van iets wat ze niet luste. Onderweg naar huis nog wat lullig vuurwerk gezien.

The 4th of July bijna meegemaakt, maar de essentie geheel gemist. Wij hebben het idee dat het alleen om vuurwerk gaat, maar dat kennen wij natuurlijk van oud & nieuw. Wie weet waar het wel om gaat mag het als een reactie plaatsen. Morgen gaan wij naar Disney.

Jan-Willem