Hoe lang we weg nog blijven

vrijdag 22 juli 2011

1 dagje Miami!

Nou, we zijn blij te horen dat Ine, Jan-Willem en Nigel weer veilig thuis zijn. Bert is nu ook alle koffers aan het tillen om te kijken of de koffers niet te zwaar zijn :). Wij hebben net gedouched, eten de laatste Doritos en drinken nog wat en gaan over een uurtje naar de luchthaven.


Na een redelijke nachtrust (Nienke en ik vonden het wel lastig om door te slapen) zijn we vanochtend op pad gegaan. We hebben ontbeten bij Cracker Barrel. De kinderen pancakes (met appel en slagroom) en wij meergranenpancakes met bacon en ei. Errug lekker maar errug veel.
Hierna zijn we naar het Biscayne National Park gegaan. Dat was maar 15 minuten rijden en is aan zee. Het zag er fantastisch uit maar dat vonden de muggen ook. In Orlando hebben we praktisch geen mug gezien maar hier......Je kon geen pas lopen of er zaten muggen op je. Vooral voor Nienke heeft dit als gevolg dat ze in 5 minuten tijd volledig onder de bulten zat. Het waren gewoon bergen. We zijn gelijk naar de Pharmacie gereden en hebben zalf en pillen gekocht. Het hielp gelukkig gelijk. Maar we wilden toch wat van Miami zien en zijn naar Miami Beach gereden. Heel bijzonder. De grote wolkenkrabbers aan de Haven en dan zo'n heerlijk strandje. Het water was gewoon warm. Alsof iedereen er in heeft gep......


We hebben heerlijk een paar keer gezwommen en na een mooie striptease weer terug naar het hotel. We gaan zo op weg dus. Dit is het laatste verhaal uit Amerika.
Groetjes van de Koninkjes
Marieke

Aan al dit moois is voor ons een einde gekomen


Zoals jullie in de blog van Bert hebben kunnen lezen zijn wij (helaas) gisteren vertrokken uit Orlando. We dachten dat we alle tijd hadden voordat onze vlucht ging maar dit bleek toch weer tegen te vallen. Het inleveren van de huurauto was een fluitje van een cent, een medewerker liep een rondje om de auto en wij konden al weer weg. Met onze koffers in de lift naar de incheckbalie waar we ook niet lang hoefden te wachten omdat we alleen onze bagage moesten inchecken. Maar hier liep het een beetje fout. Onze eerste koffer die gewogen werd was ruim boven de toegestane 23 kilo, de andere 2 koffers waren weer ruim beneden de 23 kilo. Niet erg slim gepakt door mij maar als we 1 kg van de ene koffer naar de andere koffer konden verplaatsen was er geen probleem. Je ziet het al voor je, wij op onze knietjes voor onze net ingepakte koffers, maar helaas............de te zware koffer kregen we met geen mogelijkheid open. Er zat niets anders op dan $ 60,00 te betalen zodat onze koffer als extra zwaar toch op de bagageband mee kon. Zonde van het geld maar later konden we er wel weer om lachen, hebben wij weer dat die stomme koffer niet open gaat. Vervolgens weer met het shuttletreintje naar de terminal waar Nigel nog een Frappucino bij Starbucks heeft gedronken.
Hij kon het niet helemaal op (of hij vond het toch niet zo lekker) en ik mocht het restantje opdrinken. Toen door de bagagecontrole waar weer lange rijen waren. Al met al hoefden we maar een klein halfuurtje te wachten voordat we konden boarden. Een Disney fast pass rij zou hier toch uitkomst bieden. Gelukkig deze keer geen vertraging en ons vliegtuig vertrok netjes op tijd naar London Gatwick. Het was wel gezellig dat we dit keer wel met z'n drietjes bij elkaar zaten. Na opstijgen kregen we direct onze avondmaaltijd en wat te drinken. Om 24.00 ging bijna alle verlichting uit zodat wij geacht werden wat te slapen. Helaas lukte dit bij ons niet echt en hebben we onze tijd maar uitgezeten met het luisteren naar muziek en films bekijken.
 Al met al ging de vlucht erg snel en voordat we het wisten ging het licht weer aan en kregen we een klein ontbijtje. In Gatwich hadden we ongeveer 2
 uur de tijd om nog een beetje rond te kijken en nog te eten. JW kon het natuurlijk niet weerstaan om een full English Breakfast te bestellen, echt met alles erop en eraan, zelf een soort van bloedworst. Het laatste uurtje vliegen ging ook supersnel en we hebben zelfs Leiderdorp en de Leyhof gespot vanuit de lucht, had ik nog nooit gezien. Nigel nog steeds niet want die was net (voor het eerst) even ingedut. Bij het ophalen van de koffers hoorden we ineens he Jan-Willem, het waren Nicole, Kevin en de moeder van Annemieke. Toevallig hoor dat zij net de bagageband achter ons stonden. Ze hadden ook een hele leuke vakantie gehad alleen niet zulk mooi weer als andere jaren. Met de bus zijn wij richting Leiderdorp vertrokken, best goed te doen en gelukkig was het droog toen we met onze koffers van de koeienrotonde naar ons huis moesten lopen. Inmiddels zijn de koffers uitgepakt en al een aantal wassen gedraaid, zo even een chineesje halen en dan op tijd naar bed, je merkt nu best wel dat we een nachtje hebben overgeslagen. Wij wensen de Koninkjes nog een fijne dag in Miami toe en een goede terugreis.

Ine